Το τρία τέταρτα των χρημάτων που έχει λάβει δανεικά ως "βοήθεια" η Ελλάδα μέχρι στιγμής κατέληξαν σε τράπεζες και επενδυτικά fund. Σε σύνολο 207 δις ευρώ που φεσώθηκε η χώρα από ΔΝΤ, ΕΚΕ, Τρόϊκα κλπ., μόλις τα 47 έχουν πάει στο Ελληνικό Δημόσιο, σύμφωνα με δημοσίευμα της DW. Τα 160 δις ευρώ τα μασουλάνε οι "γνωστοί-άγνωστοι".
Φυσικά ο λογαριασμός θα πληρωθεί από τον Ελληνικό λαό, αλλά αυτό είναι μικρή και ασήμαντη λεπτομέρεια.
Πολλοί απορούν γιατί δεν αντιδρά κανείς; Οι Τούρκοι είναι στους δρόμους, οι Ισπανοί μας έχουν βάλει ήδη τα γυαλιά παρότι έχουν χειρότερα χάλια, οι Ιταλοί βρήκαν αποθέματα θάρρους στο πρόσωπο του Πέπε Γκρίλλο και τώρα οι Βραζιλιάνοι ανακαταλαμβάνουν την χώρα τους.
Γιατί δεν παραδειγματιζόμαστε και γιατί δεν ακολουθούμε το παράδειγμα τους; Πολλοί και διάφοροι λόγοι...
Φυσικά ο λογαριασμός θα πληρωθεί από τον Ελληνικό λαό, αλλά αυτό είναι μικρή και ασήμαντη λεπτομέρεια.
Πολλοί απορούν γιατί δεν αντιδρά κανείς; Οι Τούρκοι είναι στους δρόμους, οι Ισπανοί μας έχουν βάλει ήδη τα γυαλιά παρότι έχουν χειρότερα χάλια, οι Ιταλοί βρήκαν αποθέματα θάρρους στο πρόσωπο του Πέπε Γκρίλλο και τώρα οι Βραζιλιάνοι ανακαταλαμβάνουν την χώρα τους.
Γιατί δεν παραδειγματιζόμαστε και γιατί δεν ακολουθούμε το παράδειγμα τους; Πολλοί και διάφοροι λόγοι...
- Η Ελλάδα αποτελεί ένα πείραμα social engineering. Γίνονται δοκιμές για το πως μπορούν να μετακινηθούν τα όρια αντοχής, το breaking point αν προτιμάτε, ενός πληθησμού εφαρμόζοντας την τεχνική του rolling comfort zone. Δεν εξηγώ παραπάνω, δεν είναι ο σκοπός να μυήσω τους αναγνώστες στην θεωρία του behavioral science.
- Έχουμε γίνει ως Έλληνες μανιώδεις λάτρεις του εξ-ατομικισμού. Φτάσαμε στο σημείο να αγαπήσουμε τον εαυτό μας πιο πολύ και από τον... εαυτό μας. Δόγμα των Ελλήνων έγινε η ιστορική ατάκα: "Το Αιγάλεω και ο Ολυμπιακός να είναι καλά και όλοι οι άλλοι να πάνε να γα...νε". Έλληνα, πιο παρτάκιας, αγιοποιείσαι από το Βατικανό.
- Ξεχάσαμε. Πρώτα από όλα την ιστορία μας. Φυσικό όταν εθίζεις μια γενιά στην Καλομοίρα, την Πετρούλα και την Τζούλια, τα σουρουκλεμέ σκυλάδικα, όταν μαθαίνεις στους νέους ότι άξιος είναι όποιος ανοίξει το πιο παλαιωμένο ουίσκι στα νυχτομάγαζα, δεν υπάρχει χρόνος για να μάθεις για τον Λεωνίδα, τον Καραϊσκάκη, τον Γέρο του Μωριά και τον Παπαφλέσσα. Έρχονται μετά και τα διάφορα ρεπουσοειδή δίποδα και δένει η κρέμα. Κάποιος σοφότερος εμού είπε: "Λαός που ξεχνά την ιστορία του είναι καταδικασμένος να την ξαναζήσει".
- Βολευτήκαμε. Θεωρήσαμε ότι αυτά που έχουμε να χάσουμε είναι περισσότερα από αυτά που ενδεχομένως θα κερδίζαμε. Πάνω σε αυτή τη βλακώδη λογική θυσιάζαμε κάθε μέρα και από κάτι. Και έχοντας θυσιάσει τόσα πολλά στο βωμό του illustration well being, της μεζονέτας που σημαίνει καταξίωση και της κλιματιζόμενης λογικής, φθάσαμε στο σημείο να μην ξέρουμε πια τι πραγματικά έχει αξία.
- Σιωπήσαμε. Θεωρήσαμε την ελευθερία του λόγου πολυτέλεια και στην συνέχεια την μετατρέψαμε σε τρομοκρατική πράξη. Πιστέψαμε ότι το να μιλάς σημαίνει ενοχή. Προτιμήσαμε να "κοιτάμε τη δουλειά μας" όπως μας ορμήνεψε η προηγούμενη γενιά, οι baby boomers που μας μεγάλωσαν. Τώρα και αυτοί φυσάνε το γιαούρτι αλλά είναι πολύ "πιο έμπειροι" ή πολύ "πιο μεγάλοι ηλικιακά" από εμάς για να παραδεχθούν την γκάφα τους. Και φυσικά απαιτούν να τους απευθυνόμαστε στον πληθυντικό μόνον και να επιδεικνύουμε τον δέοντα ψευδεπίγραφο και κίβδηλο σεβασμό που μας απαγορεύει να τους αμφισβητούμε.
- Ρουτινιάσαμε. Αυτό ειδικά έχει φοβερή πλάκα. Κάθε μεγαλοσχήμων σοβαροφανής λάτρης του δηθενισμού και της κάλπικης φιλοσοφίας μιλάει πάντα σε γνωστούς και φίλους για social change. Τρομερά σικ όρος που μπορείς να τον επενδύσεις με άφθονα πομπώδη επιχειρήματα για να το παίξεις "μορφωμένος" στον κοινωνικό περίγυρο. Βέβαια αν τον ρωτήσεις τι επιχείρησε να αλλάξει ο ίδιος στη ζωή του θα αντιδράσει ποικιλοτρόπως. Αρχικά θα σου εξηγήσει πως για διάφορους λόγους δεν είναι τώρα η κατάλληλη χρονική στιγμή. Στην επιμονή σου θα δείξει θυμωμένος και συνοφρυωμένος θυμίζοντας σου πόσο ντοκτορά έχει στην κατοχή του. Αν συνεχίζοντας τολμήσεις να του κάνεις κάποια αφοπλιστικά απλή ερώτηση -η απάντηση της οποίας θα δείξει την κενότητα του- θα σε πει αναρχικό και αν έχει νιώσει ότι έχει και υποστηρικτές στο ακροατήριο θα σε βρίσει κιόλας.
- Και το χειρότερο απ' όλα, διχαστήκαμε. Λυπηρό και εκνευριστικό ταυτόχρονα, είναι το χειρότερο που συνέβει στους Έλληνες. Μάθαμε να ακούμε την λέξη ανταγωνιστηκότητα χωρίς να την αναλύουμε, ανήμποροι να αντιληφθούμε το πόσο σιχαμερή είναι στην πραγματικότητα. Βλακωδώς πήγαμε και ακόμα πιο κάτω, την θεωρήσαμε ως κάτι θετικό. Μάθαμε ότι στην άλλη άκρη της Ελλάδας υπάρχει κάποιος που -παρότι δεν τον ξέρουμε και δεν τον έχουμε δει ποτέ μας- είναι εχθρός μας. Μάθαμε ότι ζει εις βάρος μας και ότι θέλει το κακό μας. Μάθαμε να τον μισούμε και μάθαμε να τρεφόμαστε από το μίσος αυτό.
Είναι γεγονός ότι εγχώρια και μη λαμόγια μας κλέβουν. Είναι σχεδόν νομοτελειακό ότι έναν λαό που παρουσιάζει μια τέτοια εικόνα τον βλέπεις μόνο ως μια εξαιρετική ευκαιρία για κερδοφόρες business. Ας μην μας κάνει εντύπωση.
Στην δημοσιογραφία -αλλά και στην ζωή- υπάρχουν 6 θεμελιώδη ερωτήματα:
- Τι;
- Που;
- Πότε;
- Ποιός;
- Πως;
- Γιατί;
Πολλοί ρωτούν "Τι να κάνουμε; Τι μπορούμε να κάνουμε;" Εδώ είναι η μεγάλη παγίδα. Κάνουν την λάθος ερώτηση. Το ερώτημα "τι" δεν οδηγεί πουθενά, δεν δίνει απαντήσεις, ούτε λύσεις.
Απαντήστε το 6 πρώτα και τα άλλα πέντε θα απαντηθούν σχεδόν αυτόματα.
Να και ολίγον από behavioral science...