Nεοφιλελέ λακές ποστάρει σε social media διθυράμβους για την επιλογή του πρωθυπουργού να μας πάει σε τρίτο μνημόνιο. Άνω αριστερά η εικόνα του προφίλ του. Καλοχτενισμένο μαλλί σαν θαμώνας του Pierro’s, σοφιστικέ γυαλάκια τύπου Λάλας και σαν φόντο η φωτογραφία έχει μια βαρυφορτωμένη βιβλιοθήκη. Ο αμόρφωτος φελλός την εβδομάδα που προηγήθηκε του δημοψηφίσματος έσταζε χολή για τον ίδιο ακριβώς άνθρωπο που σήμερα θεοποιεί…
Major pivot point για τη χώρα το τρίτο το μακρύτερο που μας έκατσε στο σβέρκο καταμεσής του καλοκαιριού. Πολλοί είναι αυτοί που μιλούν για τη φοροκαταιγίδα που έρχεται, για το τι λεφτά θα χαθούν, για τα νέα βάρη στους φτωχούς και αδυνάτους, κλπ. κλπ. Σήμερα από τούτο δω το διαδικτυακό μετερίζι θα ρίξουμε μια ματιά σε φράγκα που ήδη έχουν χαθεί, και που κατά πάσα πιθανότητα δεν θα τα ξαναδούμε ποτέ. Πρώτα απ’ όλα τα λεφτά της μεγαλύτερης υπερ-λαμογιάς από γέννεσεως του καπιταλισμού, το περίφημο Private Sector Involvement ή πιο γνωστό ως PSI. Πάρτε μολύβι και χαρτί να σημειώνετε… 160 δις ευρώ από τις ομορφιές του PSI. Δεν το λέω εγώ, η Deutsche Welle το λέει.
Ας κάνουμε και λίγο ταμείο σε επίπεδο ΑΕΠ με ολίγη βοήθεια από Eurostat. Στα έξι χρόνια ύφεσης έχουμε χάσει –με πρόχειρους υπολογισμούς- κάτι πάνω από 180 δις ευρώ.
Βάλτε στη σούμα και τα 110 δις του πρώτου μνημονίου, είμαστε ήδη στα 450 δις ευρώ. Και έχει και άλλα
πολλά ακόμη. Το τεχνητά υψηλό επιτόκιο των «αγορών» ακριβαίνει το σέρβις των δανείων μας, οι καταθέσεις που έφυγαν έξω και δεν επενδύονται εδώ, οι επενδύσεις που δεν ήρθαν επειδή μας θεώρησαν υψηλό ρίσκο, τα χρήματα έμειναν εντός (σε θυρίδες και προθεσμιακούς λογαριασμούς) αλλά δεν επενδύθηκαν ποτέ λόγω της αστάθειας…
Αν ακούσουμε και κάποιους ψιθύρους σχετικά με τον λογιστικό έλεγχο του χρέους που κάνουν λόγο για αποπληρωμή της τάξεως του 630% επί του κεφαλαίου, πρέπει να αφήσουμε τα δις και να ανέβουμε κατηγορία, εκεί που παίζουν μπάλα ΗΠΑ, Αγγλία, Γερμανία, Γαλλία, Ιαπωνία, Ιταλία και λοιποί… στα τρις. Επειδή όμως οι νεοφιλελέδες αναγνώστες θα αρχίσουν να κρώζουν ερυθριάζοντας περί επιτροπών της Ζωής που δεν ξέρει τι της γίνεται, περί θεωριών των αναρχοάπλυτων και άλλα τέτοια, ας μην τους ανεβάσω τη θερμοκρασία. Ας στρογγυλέψουμε στα 500 περίπου δις των πρώτων τεσσάρων παραγράφων.
Το «πεντακοσαρικάκι» που έβγαλε φτερά και πέταξε από την τσέπη της χώρας δεν είναι τίποτα μπροστά σε ένα άλλο βαρύ, βαρύτατο κόστος. Αυτό του brain drain που έχει συντελεστεί τα τελευταία χρόνια και όμοιο του δεν έχει καταγραφεί στην ιστορία της ανθρωπότητας. Μεταξύ 2010 και 2013, πάνω από 350.000 Έλληνες έχουν αφήσει την χώρα και έχουν μεταναστεύσει για να βρουν την αξιοπρέπεια, μια αξιοπρέπεια που με τόση ξεδιαντροπιά έγινε ένα ακόμη προεκλογικό σκουπιδόχαρτο. Μιλάμε για πάνω από το 3% του πληθυσμού! Και το χειρότερο όλων είναι ότι δεν είναι απλά ένα τυχαίο 3%. Πάνω από 270.000 από αυτούς τους 350.000 είναι ηλικίας 20-39 ετών. Το μέλλον της χώρας, η ραχοκοκαλιά του παραγωγικού ιστού. Κάτσε ψηφοφόρε του «Ναι», θιασώτη του «Μένουμε Ευρώπη» να περιμένεις την ανάπτυξη να κάνει τον αλεξιπτωτιστή και να πέσει ουρανοκατέβατη από μόνη της.
Από αυτούς τους 270.000 νέους που μετανάστευσαν σε άλλες πατρίδες, 9 στους 10 είναι πτυχιούχοι. Το 60% κατέχει μεταπτυχιακά master ενώ το 11% έχει ολοκληρώσει σπουδές σε επίπεδο διδακτορικού! Μιλάμε για την αφρόκρεμα της ανάπτυξης, την creme de la creme του ανθρώπινου δυναμικού και όλους αυτούς αφού -ως έθνος- τους μεγαλώσαμε με χίλια βάσανα, τους σπουδάσαμε με κόπους και θυσίες, τους διώξαμε για να δώσουν ανταγωνιστικό πλεονέκτημα σε άλλες οικονομίες, μεταξύ των οποίων και οι οικονομίες των δανειστών μας. Ποιο είναι το πραγματικό κόστος της απώλειας αυτού του ανθρώπινου κεφαλαίου; Με περίπου 5.000 ευρώ ετησίως έκαστος για σπουδές και υποθέτοντας ότι χρειάστηκαν 4 χρόνια σπουδών, για αυτούς του 250.000 νέους επενδύσαμε περίπου 5 δις ευρώ, χωρίς να υπολογίζουμε στο κόστος αυτό διδακτορικά, μεταπτυχιακά, φοιτητικά benefits, κλπ.
Αλλά αυτό το ποσό είναι πραγματικά τρίχες μπροστά στο πραγματικό κόστος που κρύβεται αλλού και όχι στα δίδακτρα… Μελέτη του Βρετανικού Εμποροβιομηχανικού Επιμελητηρίου πριν από χρόνια έδειχνε ότι για κάθε 1000 λίρες αμοιβής ενός πτυχιούχου, η υπεραξία του αποδιδόμενου έργου του κυμαινόταν από 7000 στερλίνες (για βασικές mid level θέσεις) έως 56.000 στερλίνες για δουλειές υψηλής προστιθέμενης αξίας όπως top managers, υψηλόβαθμα ιατρικά στελέχη, διευθυντικά πόστα οικονομικών ιδρυμάτων, executive logistics θέσεις, μηχανικούς μηχανολόγους σε project υψηλών budget, κλπ. Αν το μεσοσταθμίσουμε μπακαλίστικα, με ένα μέσο μισθό 1500 ευρώ έκαστος και με μια υποθετική (on the safe side) υπεραξία στις 10.000 στερλίνες (14.000 ευρώ), έχουμε στείλει έξω περίπου μηχανή παραγωγής 46.200.000.000 ευρώ ετησίως ή πιο απλά πάνω από 46 δις ευρώ παραγόμενου ΑΕΠ κάθε χρόνο! Σόϊ-μπλε είσαι κορυφή ρε φίλε…
Φυσικά και το πραγματικό νούμερο είναι πολύ παραπάνω γιατί οι υπολογισμοί είναι πολύ συντηρητικοί προκειμένου απλά να δείξουν και όχι να αποδείξουν αλλά και γιατί μιλάμε χωρίς να υπολογίζουμε στους παραπάνω αριθμούς τον τελευταίο ενάμιση χρόνο. Δεν θα μου προκαλούσε έκπληξη αν το πραγματικό νούμερο είναι κατά πολύ υπερδιπλάσιο. Αλλά επειδή ήδη οι καπιτάλες αναγνώστες της στήλης θα έχουν σπεύσει να googlάρουν το αληθές ή μη των παραπάνω αριθμητικών διαπιστώσεων, να τους γλιτώσω από τον κόπο και να τους πω ότι όλα τα νούμερα τα έχω γραμμένα εκεί που δεν πιάνει μελάνι! Γιατί το πραγματικό και ανυπολόγιστο κόστος είναι άλλο και δεν είναι μετρήσιμο ή τουλάχιστον δεν είναι μετρήσιμο από τον γράφοντα.
Σε μια χώρα που ψάχνει απεγνωσμένα για δάνεια, μνημόνια, ευρώ και πρωτογενή πλεονάσματα, που έχει λογιστές για ηγέτες και ηγέτες για λογιστές, αυτό που πραγματικά χρειάζεται είναι αλλαγή. Αλλαγή μυαλών και κουλτούρας. Και αυτοί που κατά τεκμήριο ήταν οι ικανότεροι να πραγματώσουν αυτή την αλλαγή απλά έφυγαν. Τους διώξαμε. Επειδή θέλαμε να μείνουμε Ευρώπη. Και έμειναν οι άλλοι.
Η θείτσα με την τσάντα του Λούη του Βιτόν που αγοράστηκε από τις φοροκλοπές του συζύγου. Ο μαγαζάτορας του νησιού με την room-to-let νοοτροπία που πετάει την πλαστική σακούλα στη βεράντα και ο αέρας την στέλνει στη θάλασσα για να σκοτώσει ένα ακόμη αθώο γκριζοδέλφινο που την πέρασε για jellyfish. O αγροτοπατέρας με το επιδοτούμενο mentalite που σπέρνει μπιφτέκια με σπασμένα γυαλιά στα περάσματα των λύκων γιατί του «τρώνε τα κυνήγια του». Στον ελεύθερο χρόνο του ψεκάζει με δηλητήρια τα χωράφια «για να αβγατέψει η σοδειά». Ο βλαχοδήμαρχος με το Cayenne που κονόμησε από τα υλικά των αγωγών του αποχετευτικού της Κάτω Ραχούλας και μπορεί να πάει Γαλλική Πολυνησία με το γκομενάκι με το οποίο κερατώνει την γυναίκα του. Ο υφιστάμενος του βλαχοδήμαρχου που μόλις ακούσει το Cayenne να φεύγει ορμάει στην αποθήκη και από τις προμήθειες υλικών της δημαρχίας, φορτώνει το πορτμπαγκάζ του σαν να είναι στο σούπερ μάρκετ, απλά χωρίς να έχει περάσει από ταμείο. Η wannabe τηλεπερσόνα βιζιτού που κάνει τις προστυχιές της για να βγει στο γυαλί ή σε κανά εξώφυλλο και απλά θεωρεί τον εαυτό της «απελευθερωμένο σεξουαλικά». Τον μπάρμπα με το ασυντήρητο σαράβαλο που δεν έχει αλλάξει ποτέ του καταλύτη και περνάει μπροστά από γεμάτες παιδικές χαρές σκορπώντας δηλητήρια για να αναπνέουν τα μικρά παιδιά που παίζουν. Δεν έχει λεφτά για καταλύτη, πρέπει να πάει στο super-duper-shopping mall όπου και θα παρκάρει πιάνοντας με ένα 1400άρι πέντε θέσεις στάθμευσης. Ο κατάλογος δεν έχει τελειωμό αλλά you get the point.
Αυτούς που μπορούσαν να φέρουν την αναγκαία αλλαγή τους διώξαμε. Και αποδεδειγμένα μπορούσαν γιατί πραγματοποίησαν την απόλυτη αλλαγή: του τόπου που ζουν. Το έχω κάνει και είναι πολύ πολύ δύσκολο. Αλλά μαζί με όλη τη σαβούρα μας έμεινε το στυλ. Έμεινε και ο λακές της πρώτης παραγράφου. Fuck… αδέρφια, ερχόμαστε!
Major pivot point για τη χώρα το τρίτο το μακρύτερο που μας έκατσε στο σβέρκο καταμεσής του καλοκαιριού. Πολλοί είναι αυτοί που μιλούν για τη φοροκαταιγίδα που έρχεται, για το τι λεφτά θα χαθούν, για τα νέα βάρη στους φτωχούς και αδυνάτους, κλπ. κλπ. Σήμερα από τούτο δω το διαδικτυακό μετερίζι θα ρίξουμε μια ματιά σε φράγκα που ήδη έχουν χαθεί, και που κατά πάσα πιθανότητα δεν θα τα ξαναδούμε ποτέ. Πρώτα απ’ όλα τα λεφτά της μεγαλύτερης υπερ-λαμογιάς από γέννεσεως του καπιταλισμού, το περίφημο Private Sector Involvement ή πιο γνωστό ως PSI. Πάρτε μολύβι και χαρτί να σημειώνετε… 160 δις ευρώ από τις ομορφιές του PSI. Δεν το λέω εγώ, η Deutsche Welle το λέει.
Ας κάνουμε και λίγο ταμείο σε επίπεδο ΑΕΠ με ολίγη βοήθεια από Eurostat. Στα έξι χρόνια ύφεσης έχουμε χάσει –με πρόχειρους υπολογισμούς- κάτι πάνω από 180 δις ευρώ.
Βάλτε στη σούμα και τα 110 δις του πρώτου μνημονίου, είμαστε ήδη στα 450 δις ευρώ. Και έχει και άλλα
πολλά ακόμη. Το τεχνητά υψηλό επιτόκιο των «αγορών» ακριβαίνει το σέρβις των δανείων μας, οι καταθέσεις που έφυγαν έξω και δεν επενδύονται εδώ, οι επενδύσεις που δεν ήρθαν επειδή μας θεώρησαν υψηλό ρίσκο, τα χρήματα έμειναν εντός (σε θυρίδες και προθεσμιακούς λογαριασμούς) αλλά δεν επενδύθηκαν ποτέ λόγω της αστάθειας…
Αν ακούσουμε και κάποιους ψιθύρους σχετικά με τον λογιστικό έλεγχο του χρέους που κάνουν λόγο για αποπληρωμή της τάξεως του 630% επί του κεφαλαίου, πρέπει να αφήσουμε τα δις και να ανέβουμε κατηγορία, εκεί που παίζουν μπάλα ΗΠΑ, Αγγλία, Γερμανία, Γαλλία, Ιαπωνία, Ιταλία και λοιποί… στα τρις. Επειδή όμως οι νεοφιλελέδες αναγνώστες θα αρχίσουν να κρώζουν ερυθριάζοντας περί επιτροπών της Ζωής που δεν ξέρει τι της γίνεται, περί θεωριών των αναρχοάπλυτων και άλλα τέτοια, ας μην τους ανεβάσω τη θερμοκρασία. Ας στρογγυλέψουμε στα 500 περίπου δις των πρώτων τεσσάρων παραγράφων.
Το «πεντακοσαρικάκι» που έβγαλε φτερά και πέταξε από την τσέπη της χώρας δεν είναι τίποτα μπροστά σε ένα άλλο βαρύ, βαρύτατο κόστος. Αυτό του brain drain που έχει συντελεστεί τα τελευταία χρόνια και όμοιο του δεν έχει καταγραφεί στην ιστορία της ανθρωπότητας. Μεταξύ 2010 και 2013, πάνω από 350.000 Έλληνες έχουν αφήσει την χώρα και έχουν μεταναστεύσει για να βρουν την αξιοπρέπεια, μια αξιοπρέπεια που με τόση ξεδιαντροπιά έγινε ένα ακόμη προεκλογικό σκουπιδόχαρτο. Μιλάμε για πάνω από το 3% του πληθυσμού! Και το χειρότερο όλων είναι ότι δεν είναι απλά ένα τυχαίο 3%. Πάνω από 270.000 από αυτούς τους 350.000 είναι ηλικίας 20-39 ετών. Το μέλλον της χώρας, η ραχοκοκαλιά του παραγωγικού ιστού. Κάτσε ψηφοφόρε του «Ναι», θιασώτη του «Μένουμε Ευρώπη» να περιμένεις την ανάπτυξη να κάνει τον αλεξιπτωτιστή και να πέσει ουρανοκατέβατη από μόνη της.
Από αυτούς τους 270.000 νέους που μετανάστευσαν σε άλλες πατρίδες, 9 στους 10 είναι πτυχιούχοι. Το 60% κατέχει μεταπτυχιακά master ενώ το 11% έχει ολοκληρώσει σπουδές σε επίπεδο διδακτορικού! Μιλάμε για την αφρόκρεμα της ανάπτυξης, την creme de la creme του ανθρώπινου δυναμικού και όλους αυτούς αφού -ως έθνος- τους μεγαλώσαμε με χίλια βάσανα, τους σπουδάσαμε με κόπους και θυσίες, τους διώξαμε για να δώσουν ανταγωνιστικό πλεονέκτημα σε άλλες οικονομίες, μεταξύ των οποίων και οι οικονομίες των δανειστών μας. Ποιο είναι το πραγματικό κόστος της απώλειας αυτού του ανθρώπινου κεφαλαίου; Με περίπου 5.000 ευρώ ετησίως έκαστος για σπουδές και υποθέτοντας ότι χρειάστηκαν 4 χρόνια σπουδών, για αυτούς του 250.000 νέους επενδύσαμε περίπου 5 δις ευρώ, χωρίς να υπολογίζουμε στο κόστος αυτό διδακτορικά, μεταπτυχιακά, φοιτητικά benefits, κλπ.
Αλλά αυτό το ποσό είναι πραγματικά τρίχες μπροστά στο πραγματικό κόστος που κρύβεται αλλού και όχι στα δίδακτρα… Μελέτη του Βρετανικού Εμποροβιομηχανικού Επιμελητηρίου πριν από χρόνια έδειχνε ότι για κάθε 1000 λίρες αμοιβής ενός πτυχιούχου, η υπεραξία του αποδιδόμενου έργου του κυμαινόταν από 7000 στερλίνες (για βασικές mid level θέσεις) έως 56.000 στερλίνες για δουλειές υψηλής προστιθέμενης αξίας όπως top managers, υψηλόβαθμα ιατρικά στελέχη, διευθυντικά πόστα οικονομικών ιδρυμάτων, executive logistics θέσεις, μηχανικούς μηχανολόγους σε project υψηλών budget, κλπ. Αν το μεσοσταθμίσουμε μπακαλίστικα, με ένα μέσο μισθό 1500 ευρώ έκαστος και με μια υποθετική (on the safe side) υπεραξία στις 10.000 στερλίνες (14.000 ευρώ), έχουμε στείλει έξω περίπου μηχανή παραγωγής 46.200.000.000 ευρώ ετησίως ή πιο απλά πάνω από 46 δις ευρώ παραγόμενου ΑΕΠ κάθε χρόνο! Σόϊ-μπλε είσαι κορυφή ρε φίλε…
Φυσικά και το πραγματικό νούμερο είναι πολύ παραπάνω γιατί οι υπολογισμοί είναι πολύ συντηρητικοί προκειμένου απλά να δείξουν και όχι να αποδείξουν αλλά και γιατί μιλάμε χωρίς να υπολογίζουμε στους παραπάνω αριθμούς τον τελευταίο ενάμιση χρόνο. Δεν θα μου προκαλούσε έκπληξη αν το πραγματικό νούμερο είναι κατά πολύ υπερδιπλάσιο. Αλλά επειδή ήδη οι καπιτάλες αναγνώστες της στήλης θα έχουν σπεύσει να googlάρουν το αληθές ή μη των παραπάνω αριθμητικών διαπιστώσεων, να τους γλιτώσω από τον κόπο και να τους πω ότι όλα τα νούμερα τα έχω γραμμένα εκεί που δεν πιάνει μελάνι! Γιατί το πραγματικό και ανυπολόγιστο κόστος είναι άλλο και δεν είναι μετρήσιμο ή τουλάχιστον δεν είναι μετρήσιμο από τον γράφοντα.
Σε μια χώρα που ψάχνει απεγνωσμένα για δάνεια, μνημόνια, ευρώ και πρωτογενή πλεονάσματα, που έχει λογιστές για ηγέτες και ηγέτες για λογιστές, αυτό που πραγματικά χρειάζεται είναι αλλαγή. Αλλαγή μυαλών και κουλτούρας. Και αυτοί που κατά τεκμήριο ήταν οι ικανότεροι να πραγματώσουν αυτή την αλλαγή απλά έφυγαν. Τους διώξαμε. Επειδή θέλαμε να μείνουμε Ευρώπη. Και έμειναν οι άλλοι.
Η θείτσα με την τσάντα του Λούη του Βιτόν που αγοράστηκε από τις φοροκλοπές του συζύγου. Ο μαγαζάτορας του νησιού με την room-to-let νοοτροπία που πετάει την πλαστική σακούλα στη βεράντα και ο αέρας την στέλνει στη θάλασσα για να σκοτώσει ένα ακόμη αθώο γκριζοδέλφινο που την πέρασε για jellyfish. O αγροτοπατέρας με το επιδοτούμενο mentalite που σπέρνει μπιφτέκια με σπασμένα γυαλιά στα περάσματα των λύκων γιατί του «τρώνε τα κυνήγια του». Στον ελεύθερο χρόνο του ψεκάζει με δηλητήρια τα χωράφια «για να αβγατέψει η σοδειά». Ο βλαχοδήμαρχος με το Cayenne που κονόμησε από τα υλικά των αγωγών του αποχετευτικού της Κάτω Ραχούλας και μπορεί να πάει Γαλλική Πολυνησία με το γκομενάκι με το οποίο κερατώνει την γυναίκα του. Ο υφιστάμενος του βλαχοδήμαρχου που μόλις ακούσει το Cayenne να φεύγει ορμάει στην αποθήκη και από τις προμήθειες υλικών της δημαρχίας, φορτώνει το πορτμπαγκάζ του σαν να είναι στο σούπερ μάρκετ, απλά χωρίς να έχει περάσει από ταμείο. Η wannabe τηλεπερσόνα βιζιτού που κάνει τις προστυχιές της για να βγει στο γυαλί ή σε κανά εξώφυλλο και απλά θεωρεί τον εαυτό της «απελευθερωμένο σεξουαλικά». Τον μπάρμπα με το ασυντήρητο σαράβαλο που δεν έχει αλλάξει ποτέ του καταλύτη και περνάει μπροστά από γεμάτες παιδικές χαρές σκορπώντας δηλητήρια για να αναπνέουν τα μικρά παιδιά που παίζουν. Δεν έχει λεφτά για καταλύτη, πρέπει να πάει στο super-duper-shopping mall όπου και θα παρκάρει πιάνοντας με ένα 1400άρι πέντε θέσεις στάθμευσης. Ο κατάλογος δεν έχει τελειωμό αλλά you get the point.
Αυτούς που μπορούσαν να φέρουν την αναγκαία αλλαγή τους διώξαμε. Και αποδεδειγμένα μπορούσαν γιατί πραγματοποίησαν την απόλυτη αλλαγή: του τόπου που ζουν. Το έχω κάνει και είναι πολύ πολύ δύσκολο. Αλλά μαζί με όλη τη σαβούρα μας έμεινε το στυλ. Έμεινε και ο λακές της πρώτης παραγράφου. Fuck… αδέρφια, ερχόμαστε!